Seobe

Negde mora biti lakšeg života, vedrine događaja, što se slivaju kao čisti i hladni, prijatni, penušavi slapovi. Odseliti se treba zato, otići nekuda, smiriti se negde, na nečem čistom, bistrom, glatkom kao što je površina dubokih, gorskih jezera. Živeti po svojoj volji, bez ove strašne zbrke, idući za svojim životom, za koji se beše rodio. Idući nečem vanrednom, što je, kao i nebo, osećao da sve pokriva.

Seobe pričaju o sudbinama srpskog oficira Vuka Isakoviča, njegove žene i njegovog puka tokom vojnog pohoda 1744. godine. Porodični roman tri lika i nacionalni roman o Srbima u Habzburškoj monarhiji u vreme Marije Terezije, ispričan poetskim jezikom bez premca u srpskoj prozi, razgranao se u povest o opštoj tragediji nepripadanja, o lutanju, potrazi za smislom i snovima o utočištu.

Odmah po objavljivanju roman dobija nagradu SANU, a tokom decenija postaje jedno od najznačajnijih dela u srpskoj književnosti. Dubina i univerzalnost priče o čovekovoj bezdomnosti nadilaze okvire nacionalnog koda i otvaraju Seobama put ka stranim čitaocima. U Francuskoj su proglašene inostranim romanom godine, doživele su brojne prevode i stekle status književnog dela koje se može meriti sa najvećim delima svetske literature.